Mówią, że chcą odzyskać utraconą miłość, lecz nie wiedzą, jak ją sobie okazywać. Drogi do autentycznej bliskości uczą się podczas terapii, poznając, czego tak naprawdę potrzebują i co mogą dać sobie nawzajem. O wyzwaniach w psychoterapii pary mówi Krystyna Mierzejewska-Orzechowska, doświadczony, certyfikowany psychoterapeuta par.
Pary przychodzą do terapeuty w rozpaczy, z powodu utraty miłości. Choć cele i oczekiwania partnerów bywają różne, to jednak zawsze pojawia się pytanie o szczęście, o miłość w związku, o to, co zrobić, aby bliska relacja dawała poczucie spełnienia w życiu. Ludzie skarżą się, że brakuje im miłości, lecz nie potrafią jej sobie dawać. A doświadczanie miłości to świadomość tego, że ten sam świat codziennie staje się nowym światem, a ta sama twarz ukochanej osoby codziennie zmienia nasze życie.
Dla psychoterapeuty pary „pacjentem” jest relacja, jaką tworzy w żywym kontakcie dwoje ludzi. A relacja to byt, osadzony w głębokich warstwach emocji, wrażliwości i kruchości, który nie mówi i nie daje żadnych widocznych mikrosygnałów, poza emocjami pojawiającymi się w partnerach i w terapeucie. Terapia pary jest więc doświadczaniem tych emocji oraz refleksją o ich znaczeniu, funkcji i źródłach.
Aby pomóc partnerom rozpoznać, co naprawdę odczuwają, czego potrzebują i co mogą dać sobie nawzajem, terapeuta porusza się pomiędzy różnymi uczuciami, światem wewnętrznym i realnością, przeszłością i przyszłością. Próbuje rozpoznać powtarzające się wzorce reagowania w relacji oraz zrozumieć ich sens, by znaleźć sposób na autentyczną bliskość.
Satysfakcjonującą i dojrzałą relację mogą tworzyć dojrzałe osoby. Tylko wtedy wspólne życie może stać się bezpiecznym azylem. Zatem psychoterapia pary to także droga do budowania bardziej dojrzałej tożsamości obydwu partnerów równocześnie. Warunkiem jest zaangażowanie obydwojga i bycie dla siebie nawzajem najżyczliwszym z możliwych luster.
Psychoterapia pary nie jest łatwym zadaniem. To wyższy stopień specjalizacji w prowadzeniu psychoterapii. Psychoterapeuta pary musi być świadomy swojej sprawdzonej mapy terapii pary, a to wymaga doświadczenia zarówno życiowego, jak i w prowadzeniu terapii. Trzeba być cierpliwym i nie zniechęcać się trudami, z jakimi para konfrontuje każdego psychoterapeutę, by w efekcie pomagać parze w przekraczaniu kolejnych przeszkód na krętej drodze doświadczania bliskości i w poczuciu autonomii każdego z partnerów.